Baykal Gölü’nde Bir Türk Gezgin - Rusça Hikaye

Турецкий Путешественник На Байкале

Он приехал в Сибирь не летом, как делают многие, а в начале марта. Его друзья удивлялись: “Зачем? Там же холодно.” Но он не искал комфорта. Он искал тишину.

Байкал встретил его льдом. Озеро не было синим — оно было белым, прозрачным и бесконечным. По нему ходили пешком, катались на велосипедах, даже ехали на машинах. Он сначала не верил, что под ногами — вода. Но лёд пел. Скрипел, трещал, звучал, как музыка древности.

Он жил в маленьком доме у местной семьи. По утрам пил чай с вареньем, слушал рассказы хозяйки про духов озера. Они верили, что Байкал живой. Он тоже начинал в это верить.

Однажды он остался на льду один. Ни звуков, ни людей. Только ветер и горизонт. Он сел и закрыл глаза.

Впервые за долгое время он ничего не думал. Только чувствовал. Холод, свет, воздух. Это была не просто поездка. Это была встреча.

Когда он уезжал, не было слов. Только взгляд на озеро и тихое “спасибо”. Потому что Байкал дал ему не фото — а ощущение, что он нашёл что-то очень важное.

Turetskiy Puteşestvennik na Baykale

On priyekhal v Sibir’ ne letom, kak delayut mnogiye, a v naçale marta. Yego druz’ya udivlyalis’: “Zachem? Tam je holodno.” No on ne iskal komforta. On iskal tişinu.

Baykal vstretil yego l’dom. Ozero ne bylo sinim — ono bylo belym, prozraçnım i beskoneçnım. Po nemu hodili peşkom, katalis’ na velosipedah, daje yehali na maşinah. On snaçala ne veril, çto pod nogami — voda. No lyod pel. Skripel, treşçal, zvuçal, kak muzyka drevnosti.

On jıl v malen’kom dome u mestnoy sem’i. Po utram pil çay s varenyem, sluşal rasskazy hozyayki pro duhov ozera. Oni verili, çto Baykal jivoy. On toje naçinal v eto verit’.

Odnajdı on ostalsya na l’du odin. Ni zvukov, ni lyudey. Tol’ko veter i gorizont. On sel i zakrıl glaza.

Vpervıye za dolgoe vremya on niçego ne dumal. Tol’ko çuvstvoval. Holod, svet, vozduh. Eto byla ne prosto poyezdka. Eto byla vstreça.

Kogda on uyejаl, ne bylo slov. Tol’ko vzglyad na ozero i tihoe “spasibo”. Potomu çto Baykal dal yemu ne foto — a oşçuşçeniye, çto on naşol çto-to oçen’ vajnoe.

Baykal Gölü’nde Bir Türk Gezgin

Sibirya’ya yazın değil, mart başında gitti. Arkadaşları şaşkındı: “Neden? Orası çok soğuk.” Ama o konfor aramıyordu. Sessizlik arıyordu.

Baykal onu buzla karşıladı. Göl mavi değil, bembeyaz, saydam ve sonsuz görünüyordu. Üzerinde insanlar yürüyordu, bisiklete biniyor, hatta arabayla gidiyordu. Önce inanamadı: ayaklarının altında su vardı. Ama buz şarkı söylüyordu. Gıcırdıyordu, çatlıyordu, bin yıllık bir müzik gibi ses veriyordu.

Yerel bir ailenin küçük evinde kaldı. Sabahları reçelle çay içiyor, ev sahibinin göl ruhları hakkında anlattıklarını dinliyordu. Onlar Baykal’ın canlı olduğuna inanıyordu. O da buna inanmaya başlamıştı.

Bir gün buz üstünde yalnız kaldı. Ne ses vardı, ne insan. Sadece rüzgar ve ufuk. Oturdu, gözlerini kapattı.

Uzun zamandır ilk kez hiçbir şey düşünmedi. Sadece hissetti. Soğuğu, ışığı, havayı. Bu sadece bir gezi değildi. Bir karşılaşmaydı.

Ayrılırken söyleyecek sözü kalmamıştı. Sadece göle bir bakış ve sessizce bir “teşekkür ederim.” Çünkü Baykal ona bir fotoğraftan fazlasını verdi: içten gelen bir his, sanki çok önemli bir şeyi bulmuş gibi.

Şimdi Öğrenme Zamanı!

Русский	Okunuşu	Türkçesi
путешественник	puteşestvennik	gezgin
Байкал	Baykal	Baykal (göl adı)
лёд	lyod	buz
духи	duhi	ruhlar
тишина	tişina	sessizlik
озеро	ozero	göl
чувствовать	çuvstvovat’	hissetmek
встреча	vstreça	karşılaşma, buluşma
взгляд	vzglyad	bakış
спасибо	spasibo	teşekkür ederim